netflixseries.net
Een ijzersterk eerste seizoen opvolgen met een teleurstellende tweede reeks, maar dan keihard terugslaan in seizoen drie: het kan. The Wire deed het, Deadwood deed het, Twin Peaks gaat het binnenkort proberen. Nu is het de beurt aan House of Cards, de Netflix-serie over een meedogenloze politicus uit het Capitool en zijn onstilbare machtshonger.
Die meedogenloze politicus heet nog steeds Frank Underwood (Kevin Spacey) en heeft zich in de eerste twee seizoenen een weg naar het presidentschap van de Verenigde Staten geknokt. Geen dankbare positie: niet alleen voor Underwood zelf, die zich plots voortdurend in de mediaspotlights bevindt en zijn geliefkoosde machtsspelletjes niet meer in de coulissen van het politieke toneel kan spelen, maar ook voor de makers van House of Cards, die Underwoods steile klim naar de top hebben afgerond en zo de voornaamste verhaallijn van de serie hebben afgesloten.
Die vloek blijkt echter een zegen: Underwoods ambities waren sowieso al een beetje ondergesneeuwd in een tweede seizoen dat gebukt ging onder te groot opgezette intriges, ongeloofwaardige plottwists en een wirwar aan verhaallijnen – er was iets met een idealistische computerhacker en een paranoïde journalist, maar we zouden in hemelsnaam niet meer kunnen zeggen wát. Door de eerste aflevering van het fel gehypete derde seizoen waait echter een frisse wind. Underwood heeft geknokt voor zijn plaats aan de top, nu moet hij knokken om die plaats te behouden.
Daarvoor gebruikt hij nog altijd dezelfde technieken: manipuleer je medewerkers, onderdruk je concurrenten, zet je tegenstanders tegen elkaar op, gebruik de pers om je vijanden zwart te maken. Alleen liggen de kaarten niet meer zo eenvoudig: als president kan je je immers geen misstappen veroorloven. Underwood moet vanaf nu niet enkel rekening houden met de plannen van zijn tegenstrevers, maar ook met zijn tanende populariteit bij het volk. De president loopt voortdurend op zijn tenen – het is een ander soort spanning dan het achterbakse steekspel uit het eerste seizoen, maar House of Cards heeft wel zijn messcherpe intensiteit teruggevonden.
Minder thriller en meer drama dus, en persoonlijke strubbelingen komen meer op de voorgrond. Het mysterieuze huwelijksverbond tussen Underwood en zijn vrouw Claire (Robin Wright) lijkt eindelijk de uitdieping te krijgen waar we als sinds hoofdstuk één op zaten te wachten. Zo’n tragisch kantje was sinds de dood van Peter Russo in seizoen één broodnodig: House of Cards is een serie waarin elk personage zijn gevoelens inruilt voor geld of macht, maar een persoonlijke of emotionele insteek geeft wel wat ademruimte aan het soms verstikkende cynisme. De politiek kan mensen maken, maar ook kraken: het één houdt het ander in evenwicht, en dat waren de makers in de vorige jaargang even vergeten.
Anderzijds moet je creator Beau Willimon wel een fikse dosis lef nageven. Willimon is niet bang om een gitzwart beeld van de (Amerikaanse) politiek te schetsen, en daar zelden of nooit een streepje kleur aan toe te voegen. In House of Cards loopt werkelijk geen énkel sympathiek personage rond: Underwood is meer misantroop dan volksleider, zijn vrouw maakt van manipuleren een hobby en egoïsme is zowat de enige eigenschap die alle personages met elkaar delen. De sterkte van de serie ligt dan ook grotendeels in de beklijvende prestatie van Kevin Spacey, die erin slaagt medeleven op te wekken voor een scrupuleus personage. “You have to be a little human when you’re president”, mijmert hij, maar onder dat statement voel je de grenzeloze ambitie en onbevredigbare machtsgeilheid van Underwood sudderen. Die tegenstelling tussen schijn en werkelijkheid is nog steeds de grootste kwaliteit van House of Cards.
Natuurlijk heeft ook seizoen drie zijn manco’s. Die hacker loopt nog steeds de andere verhaallijnen voor de voeten, en we vrezen dat de subplot rond het persoonlijke drama van Underwoods voormalige rechterhand Doug Stamper (Michael Kelly) weinig meerwaarde gaat brengen. Maar die tekortkomingen wegen vooralsnog niet op tegen de kwaliteiten.
Frank Underwood is een man die gelooft in wraakacties, en na de zwakke tweede reeks slaat House of Cards net als zijn hoofdpersonage keihard terug in seizoen drie. We zijn inmiddels drie afleveringen ver, en we voelen ons net als de kersverse president: we krijgen waar we op hoopten, maar bovenal hebben we honger naar meer.
@Ewoud51
Die meedogenloze politicus heet nog steeds Frank Underwood (Kevin Spacey) en heeft zich in de eerste twee seizoenen een weg naar het presidentschap van de Verenigde Staten geknokt. Geen dankbare positie: niet alleen voor Underwood zelf, die zich plots voortdurend in de mediaspotlights bevindt en zijn geliefkoosde machtsspelletjes niet meer in de coulissen van het politieke toneel kan spelen, maar ook voor de makers van House of Cards, die Underwoods steile klim naar de top hebben afgerond en zo de voornaamste verhaallijn van de serie hebben afgesloten.
Die vloek blijkt echter een zegen: Underwoods ambities waren sowieso al een beetje ondergesneeuwd in een tweede seizoen dat gebukt ging onder te groot opgezette intriges, ongeloofwaardige plottwists en een wirwar aan verhaallijnen – er was iets met een idealistische computerhacker en een paranoïde journalist, maar we zouden in hemelsnaam niet meer kunnen zeggen wát. Door de eerste aflevering van het fel gehypete derde seizoen waait echter een frisse wind. Underwood heeft geknokt voor zijn plaats aan de top, nu moet hij knokken om die plaats te behouden.
Daarvoor gebruikt hij nog altijd dezelfde technieken: manipuleer je medewerkers, onderdruk je concurrenten, zet je tegenstanders tegen elkaar op, gebruik de pers om je vijanden zwart te maken. Alleen liggen de kaarten niet meer zo eenvoudig: als president kan je je immers geen misstappen veroorloven. Underwood moet vanaf nu niet enkel rekening houden met de plannen van zijn tegenstrevers, maar ook met zijn tanende populariteit bij het volk. De president loopt voortdurend op zijn tenen – het is een ander soort spanning dan het achterbakse steekspel uit het eerste seizoen, maar House of Cards heeft wel zijn messcherpe intensiteit teruggevonden.
Minder thriller en meer drama dus, en persoonlijke strubbelingen komen meer op de voorgrond. Het mysterieuze huwelijksverbond tussen Underwood en zijn vrouw Claire (Robin Wright) lijkt eindelijk de uitdieping te krijgen waar we als sinds hoofdstuk één op zaten te wachten. Zo’n tragisch kantje was sinds de dood van Peter Russo in seizoen één broodnodig: House of Cards is een serie waarin elk personage zijn gevoelens inruilt voor geld of macht, maar een persoonlijke of emotionele insteek geeft wel wat ademruimte aan het soms verstikkende cynisme. De politiek kan mensen maken, maar ook kraken: het één houdt het ander in evenwicht, en dat waren de makers in de vorige jaargang even vergeten.
Anderzijds moet je creator Beau Willimon wel een fikse dosis lef nageven. Willimon is niet bang om een gitzwart beeld van de (Amerikaanse) politiek te schetsen, en daar zelden of nooit een streepje kleur aan toe te voegen. In House of Cards loopt werkelijk geen énkel sympathiek personage rond: Underwood is meer misantroop dan volksleider, zijn vrouw maakt van manipuleren een hobby en egoïsme is zowat de enige eigenschap die alle personages met elkaar delen. De sterkte van de serie ligt dan ook grotendeels in de beklijvende prestatie van Kevin Spacey, die erin slaagt medeleven op te wekken voor een scrupuleus personage. “You have to be a little human when you’re president”, mijmert hij, maar onder dat statement voel je de grenzeloze ambitie en onbevredigbare machtsgeilheid van Underwood sudderen. Die tegenstelling tussen schijn en werkelijkheid is nog steeds de grootste kwaliteit van House of Cards.
Natuurlijk heeft ook seizoen drie zijn manco’s. Die hacker loopt nog steeds de andere verhaallijnen voor de voeten, en we vrezen dat de subplot rond het persoonlijke drama van Underwoods voormalige rechterhand Doug Stamper (Michael Kelly) weinig meerwaarde gaat brengen. Maar die tekortkomingen wegen vooralsnog niet op tegen de kwaliteiten.
Frank Underwood is een man die gelooft in wraakacties, en na de zwakke tweede reeks slaat House of Cards net als zijn hoofdpersonage keihard terug in seizoen drie. We zijn inmiddels drie afleveringen ver, en we voelen ons net als de kersverse president: we krijgen waar we op hoopten, maar bovenal hebben we honger naar meer.
@Ewoud51
0 reacties:
Een reactie posten